Elkaar

‘Gewoon een stuk Duct tape erover heen plakken’

Dat stelt mijn lief lacherig voor, nadat de stukjes lichte tape niet blijven zitten op mijn gezicht voor de bevestiging van de microfoon.

Die ochtend vertel ik in de oude kerk in Spaarndam. Een droomopdracht vlak voor kerst in het kader van…een kerstboodschap.

Van alles waar ik me druk over kan maken voor het optreden is de headset mijn demoon. 

Van tevoren bezoek ik de vertelplek en check samen met de koster het geluid. Hij zal die ochtend van de vertellingen ook aanwezig zijn. Dat is een geruststelling.

Ik laat mijn angst los en concentreer me volledig op het verhaal en het wennen aan zo’n groot aantal luisteraars. Maar liefst 90 mensen per keer.

Testmomenten volgen op plekken met wisselende podia en aantallen publiek. Hoe kan ik bewegen en hoe maak ik contact met de mensen als het er zoveel zullen zijn? 

Op ‘de dag’ loop ik heen en weer met de headset terwijl de harpiste haar eigen instrument checkt. De headset voelt …

Mijn lief komt direct in actie met de koster en … ja …nee…

De boosdoener is de vette crême op mijn gezicht. Daardoor laat de tape los. Mijn lief grapt:

‘Gewoon een stuk Duct tape erover heen plakken:) ‘

De leerlingen stromen binnen met hun zelfgemaakte lichtjes. De koster komt naar me toe met een rol stevig zwarte tape en spreekt bezorgd:

‘Ik weet niet hoe het er straks uitziet, maar…”

“Plak er maar op!’, moedig ik hem aan.

Het probleem is opgelost en ik verdwijn met de leerlingen en leerkrachten in de verhalen.

Aan het eind van het verhaal ‘De sneeuwkoningin (van Andersen)’ eindigt de directeur met de woorden: ‘We hebben elkaar nodig. Je kunt het niet alleen.’

Inderdaad!

Na het optreden check ik de zwarte tape in de spiegel. Zoals mijn moeder zei: in een keer lostrekken. 

Dank je mam.