Angst

“Okselzweet”

Met afgrijzen concludeert hij dat. Hoewel hij ook triomfantelijk om zich heen kijkt na geroken te hebben.

Tijdens mijn vertelling loop ik rond met een houten bakje gevuld met een witte substantie. De kinderen mogen dan zeggen waar het naar ruikt of hoe het ruikt.

Dit doe ik om het verhaal te verlevendigen. Zintuigen zijn daarbij onmisbaar. Het antwoord laat ik in het midden bij deze vertelling.

Het verhaal gaat over twee kinderen die de stad uit willen vluchten. Het speelt zich af tijdens het beleg van Haarlem in 1573. Een bevriend huursoldaat stelt voor om een speciale crême te gebruiken. Deze zalf heeft hij gekregen van een kruidenvrouwtje, van buiten de stad. Het belooft je onzichtbaar te maken.

De jonge luisteraars vinden het potje met inhoud reuze interessant en vragen dan ook persoonlijk aan mij:

“Maakt het je echt onzichtbaar?”

Een ding is zeker. Okselzweet zal je zeker niet onzichtbaar maken. Als kind keek ik naar oude opnames van Elvis in Las Vegas. Hij gooide het ene handdoekje met zijn zweet in het publiek na het andere. De fans namen het gillend in ontvangst om daarna gretig hun neus erin te steken.

Dit gebeurt nog steeds bij idolen en hun fans. Het zal ook niet verdwijnen, schat ik zo in.

In mijn potje zit een prijzig Provencaals mengsel te koop bij L’Occitane.

Een aantal jaren geleden, tijdens mijn Verhalenwandeling in het donker, gebruikte ik het ook. Door een boek van Bies van Ede, kwam ik op het idee.
Na het geroken te hebben, legde ik de luisteraars uit waarvan het is gemaakt. Kruidenvrouwtjes scharrelden rond op het galgenveld bij Heemstede. Van de lichaamssappen maakten zij helende zalfjes:)

Okselzweet zal er dan wel in hebben gezeten, in de vorm van angstzweet.

Het jongetje zit goed in het verhaal.