Betoeterd

Het moet toch niet gekker worden!

Een leerling uit mijn klas boog zich, zonder enige schaamte, voorover in mijn linnentas, die over de bank gedrapeerd hing. Ze richtte haar hoofd vervolgens op uit de tas. Een ondeugend lachje verscheen op haar gezicht.

Ze wenkte een vriendin, die vervolgens ook een blik in mijn tas wierp. 

Die tas was ook een beetje van hen. Dit schooljaar had ik deze gekregen van de leerlingen uit mijn klas. De kinderen hadden allemaal hun naam erop geschreven. Het was echter wel mijn tas met mijn spullen erin!

Ik vroeg me af wat er zo bijzonder was aan de inhoud? Er zat een appel in, een zonnebril en…

Ik vroeg nieuwsgierig en wat ongemakkelijk: “Wat valt er te lachen? En…wat doen jullie in mijn tas?”

Zij proestten het uit: “Er zit een autootje in uw tas!”

Direct vulde het lokaal zich met gierende kinderen. Toen ik het bewuste vrachtautootje pakte uit mijn tas en toonde, kwamen ze helemaal niet meer bij van het lachen. 

Een leerling grapte: “Mijn broertje heeft wel 100 van zulke auto’s. U kunt bij ons komen spelen!”

Vervolgens trok ik de voorkant van de vrachtwagen eraf. Ik waagde een poging om het uit te leggen wat dit speelgoed in mijn tas deed.

Om ze te overtuigen verklaarde ik: “Kijk! Het is een USB-stick!” 

 Vol ongeloof keken ze me aan met een brede grijns en pretlichtjes in hun ogen. Een jongen redde mij, door te zeggen dat zijn vader ook zo’n stick had.

De stick had ik die middag nodig om de film te laten zien, die we hadden gemaakt tijdens de feestweek vanwege het negentigjarig bestaan van de school. Tijdens mijn workshop die week hadden de kinderen samen met mij een film gemaakt. Een film in de trant van de stomme film uit de jaren 20. We speelden onszelf.

Het is een echte slapstick geworden. 

Zoals het hoort! 

 

Foto boven: screenshot van de film