Bloed

Ze trok haar shirt omhoog. Op haar buik onder de pleister zat een bruin bolletje. Het was opgezwollen en glom.

Een bloedzuiger!

Zonder enige acteerervaring in Disney teenage series, gilde ik heel overtuigd uit:

“Oh, my God!”

Samen met mijn medespeelster stond ik in een hoek van de gymzaal. Zij legde uit hoe het kwam dat ze er niet helemaal bij was deze avond. Ze zat midden in een medisch experiment. Het betrof haar insulinegebruik.

Na het daadwerkelijk zien van ‘the real life’ bloedzuiger op haar huid, begreep ik haar volkomen. Ik voelde zelf al direct stampende zuignapjes op mijn zachte buik.

De bloedzuiger deed mij ook direct denken aan het tijdperk waarin aderlaten de gewoonste zaak was van de wereld. De Haarlemse dichter Willem Bilderdijk (18e/19e eeuw) liet zich regelmatig behandelen door deze gulzige beestjes. Dat vertel ik ook in mijn verhaal over Bilderdijk. Het gillen volgt vanzelf:)

Bilderdijk had zo zijn redenen voor aderlating. Zijn heen en weer stuitende gedachten werden daardoor gestild.

Zelf heb ik ooit een keer wat buisjes bloed laten aftappen. Lang voordat ik mij op Bilderdijk had geworpen. Dat was na een reis in 1999 door de tropen. Op aanraden van de arts liet ik mijn bloed onderzoeken. Ik belandde op de stoel van de bloedbank. Naar mijn idee verdween het ene buisje met bloed na het ander uit mijn zicht. In plaats van onrustig werd ik er opmerkelijk rustig van.

Tot mijn opluchting werd er niets vreemds aangetroffen in mijn bloed. Wel heb ik eraan overgehouden of het normaal is dat je na het afnemen van bloed zo kalm wordt.

Jaren later stuitte ik op de geschiedenis van Bilderdijk en zijn tijd.

Bloedzuigers rule in 2019.

Bovenste afbeelding: Die sieben weisen Meister 1471
Afbeelding in tekst: De flauwgevallen patiënt van Rembrandt