Eén pot nat

“Zijn er genoeg aanmeldingen voor het toneelstuk?”, vraagt een dame. Ik bevind mij in het kantoor van het Dolhuys. Ik zit aan de tafel waar normaliter de vrijwilligers pauzeren. Op tafel staat een glas water wat ik gekregen heb van de floormanager die grapte dat ik al dorst heb terwijl ik nog niets verteld heb.

”Ja, er zijn genoeg aanmeldingen. Ik speel geen toneel. Ik ga straks verhalen vertellen”.
De dame kijkt me aan en zegt: ” Toneelspelen of verhalen vertellen, dat is voor mij éen pot nat”.


Op een rondvaartboot waar ik een feest nog meer glans mag geven door Haarlemse verhalen te vertellen, is het een vrolijke boel. De gasten hebben zin in het jubileum en reageren uitgelaten op het Abc’tje en het lied welke ten gehoren worden gebracht door familie en vrienden.
Ik zit in de kombuis tussen mijn vertellingen door. Aangestoken door de feestvreugde klap ik gezellig mee op mijn afgeschermde plek.

Het is een praktische ruimte. Naast mij op het piepkleine aanrecht staan overheerlijke zalm/tonijn hapjes. Deze reik ik al watertandend aan over de metalen klapdeurtjes aan de gastvrouw.


Elke keer als de boot op de juiste locatie aanlegt, kom ik uit mijn hokje en vertel het verhaal over Cornelia die in een dolcel is terechtgekomen. 
De feestgangers luisteren naar elk deel zeer geïnteresseerd en geamuseerd.

Na het laatste verhaal neem ik plaats achterin de boot in mijn 17de eeuwse jurk en zonnebril op sterkte.
Naast mij zit een vrouw in een witte broek. Zij laat mij weten dat het Dolhuys als perspectief zeer goed gekozen is voor de historische vertelling. Ik neem haar compliment dankbaar in ontvangst. Het is de dame die eerst dacht dat ik een actrice was voor het theaterstuk die dezelfde dag in het museum te zien zou zijn. Ik denk aan onze eerdere ontmoeting in de koffiekamer en herinner mij het artikel in de krant.


Hoe zal het Songfestival aflopen voor Douwe Bob? Ach, het is toch elk jaar één pot nat.