Expressie

Altijd goed om oordopjes binnen handbereik te hebben in je handtas. Sommige onverwachte situaties zijn daadwerkelijk oorverdovend.

In de plaatselijke Duitse Kneipe dronken mijn lief en ik het plaatselijke Eifelbier. Zo’n regionaal biertje smaakt het best, op de plek van herkomst. Achter grote hoge glazen hadden wij ons schrijf- en tekengerei uitgestald op de houten tafel. Klaar voor onze dagelijkse persoonlijke evaluatie.

Het café was open op deze feestdag. Het was 1 mei. De dag van de arbeid.

Dat er feest was gevierd in het dorp, zag ik duidelijk aan de kleding van de 3 mannen aan de toog. Ze waren allen gehuld in een gesteven zwarte broek, een wit overhemd en een woudgroen colbert. Kwik, Kwek en Kwak zouden een padvindersmoord begaan voor zo’n waardige outfit.

Een van de mannen kwam naar onze tafel gezwalkt. Na luid gebral van hem, kwamen we erachter dat dit Max was. Hij had met het muziekkorps vandaag gespeeld. Een goudkleurige tenorhoorn hield hij trots in zijn handen.

Hij vroeg wat wij aan het doen waren en knikte vervolgens naar het aantekenboek waarin ik bezig was.

Ik legde hem uit dat wij tijdens onze reizen en vakanties, aan het eind van de dag, afwisselend een tekening met een verhaal maakten.

De man schudde afkeurend zijn aangeschoten hoofd. Hij vond dat we moesten praten met elkaar.

“Das ist Kultur!”

Ik vervolgde in mijn beste Duits dat de een zich uit in: praten, tekenen of schrijven. Of, zoals hij, met het maken van muziek.

Hij lachte en begon vervolgens, aangemoedigd door zijn vrienden, enthousiast te toeteren op de tenorhoorn in de Stuben.

Ik wist niet hoe snel ik zijn luide uiting kon verdoven, door ongemerkt mijn oordopjes uit mijn tas te halen.

Na afloop klapte ik wel voor zijn spel. Ik waardeer iedere vorm expressie.