Grens

Met een hoge zwarte hoed stond hij midden op straat, op een keukentrap zijn verhaal toe te brullen. Was dit dé manier om al die tientallen toeristen in York te bereiken?

Waarom gaf deze storyteller geen grens aan, bij het aantal luisteraars?

Talent om nee te zeggen heb ik niet. Bij mijn verhalenwandeling Hoofd op Hol liep ik hier tegen aan. Met enorme tegenzin zei ik nee. Tegen vrienden, tegen onbekenden. Het was nodig omdat anders de groep té groot zou worden.

Mijn hoofd raakte tijdens de aanmeldingen voor ‘Hoofd op Hol’ echt op hol. In allerlei cirkeltjes ging het door mijn hersenpan. Soms wenste ik dat ik mijn hoofd gewoon kon afhakken, net zoals een aantal personages in mijn verhalen hun hoofd verloren.

Hoe interessant was the crash course Griekse mythologie vanuit the School of life. Daar maakte ik kennis met tricksters. De kundige docent legde uit, dat dit schaduwgoden zijn. Goden die de grenzen aangeven, door er bewust overheen te gaan. Als signaal naar de gewone stervelingen.

Zou ik een trickster willen zijn?

Dan zou ik gewoon met tientallen mensen door de smalle straatjes zijn gebanjerd. Of ze betrokken zouden zijn of geraakt werden door mijn verhaal…lekker boeiend.

Grensoverschrijdend gedrag zou ik hebben vertoond.

Koppen rolden er toch al in mijn verhalen.

Door dan op een trappetje te zijn gaan staan, kon ik de vele belangstellenden toch nog bereiken. Met een metalen trappetje had ik mijzelf beschermd. Als een soort van harnas.

Mezelf beschermen tegen het publiek, wat anders over mij heen zou zijn gelopen, als ik het niet had meegezeuld.

Ik zou dan vermorzeld en vertrapt worden door vele luisteraars.

Zo voelt het voor mij om “Nee” te zeggen.

Tekening bovenin: Trickster Loki door Rosinski
Foto in tekst: Hoofd op Hol door Sran fotografie