Kerst

Mijn eerste kop koffie had ik nog niet op en mijn collega vroeg: ‘Wil jij een kerstverhaal schrijven?’

Ik moest even schakelen. De nazomer in Rome en de herfstige wandelingen in Oostenrijk lagen nog vers in mijn geheugen. Na een paar maanden verlof en gereisd te hebben door Europa, stond ik weer in de bekende teamkamer. 

Deze vraag bereikte mij direct tijdens mijn eerste half uur op de school waar ik werk. Ik aarzelde dan ook niet. 

Natuurlijk wil ik een kerstverhaal schrijven! Alle andere activiteiten waren niet Coronaproof. Mijn collega legde uit, na een korte beleefdheidsvraag hoe mijn verlof was, dat het verhaal gespeeld zou worden door collega’s en vervolgens verfilmd. 

Dat klinkt allemaal goed en veilig. Alleen nog even het verhaal, bedacht ik me. Ik had hier ja opgezegd en heel veel zin in. 

Waar begin ik? Na een gesprek op Teams werden de verwachtingen door het scherm uitgesproken.

Een van de eerste dingen die ik riep: ‘Niet langer dan een kwartier hoor en de dialogen ga ik niet helemaal uitschrijven. Het is voor de collega’s ook veel leuker om het zelf te bedenken. Dat geeft meer vrijheid!’ Ik voelde enige tijdsdruk?

Er volgden dagen, weken van wandelen, nadenken en uiteindelijk alles op papier zetten. Met alles bedoel ik ook alles. Inclusief de uitgewerkte dialogen.

Het eindresultaat is Scrooge, gespeeld door een vrouwelijke collega als zakenvrouw Sue. Met het hele team is er een film voor de ouders en de kinderen neergezet van een half uur.

Ik kreeg te horen dat het verhaal goed in elkaar zat. Lang leve Charles Dickens! En complimenten voor mijn Engelse leraren die het presteerden om elk jaar vol enthousiasme het stuk met de klas te lezen. Dwaalde ik toen al weg om er mijn eigen draai aan te geven?

Humbug