Koe

De felle oranje gloed van de nazomerzon was al opgekomen over de frisse groene Umbrische heuvels. Ikzelf was echter wakker geworden van een koe die luid stond te loeien om aandacht. Het klonk zo dichtbij alsof het leek dat ze pal naast mijn bed stond.

Hoe kan dat nou? 

Ik had toch het hek dicht gedaan? 

De vriendelijke eigenaresse van het landhuis, waar we de dag ervoor aan waren gekomen, had het ons nog zo gevraagd.

‘Willen jullie het hek dichtdoen als je weggaat of terugkomt? De witte koeien van het land komen anders hier grazen.’ 

Wakker geworden door de wanhopige kreten van een koe begon ik te twijfelen over het sluiten van het ijzeren hek. Ik besloot het van dichtbij te gaan bekijken. Ik stapte met mijn blote voeten op de koele plavuizen en deed de zware donkere houten deur open. 

Ja hoor, daar stond het jammerende witte kortharige beest op het grindpad van het huis. Het wilde er vast uit, want ik zag dat de toegangspoort afgesloten was…met de ketting. 

Dat het hek gesloten was met de ketting was tegelijkertijd ook een opluchting. De soepele koele rode wijn en de uitgebreide traditionele Umbrische maaltijd hadden mij er niet van weerhouden om de metalen poort te sluiten.

Alleen, hoe kreeg ik dat eenzame dier weer bij haar kudde? 

In mijn gedachten ging ik terug naar een eerdere ontmoeting met koeien, waarbij ik mij gillend over een stenen muurtje had geworpen, ooit jaren geleden in Cornwall.

Tijdens mijn overpeinzingen terug in bed, ging mijn lief al efficiënt op onderzoek uit. Mijn cowboy.

Hij kon het dier niet meer vinden. De koe was verdwenen. Het geloei was ook weg. Als bewijs van haar aanwezigheid had het boerderijdier 2 dampende vlaaien achtergelaten.

Was het Umbrische eten haar wel teveel geworden?

 

Grazende witte koeien van de boer.

 

 

 

 

 

 

Borgo Poggiolo in Umbrië.