Open deur

‘Hoe lang werkt u hier?’ 

Lachend keek ik de middelbare scholier aan, die niet alleen opviel door deze oprechte vraag, maar ook door zijn zorgvuldig gevlochten zwarte haar.

“Nog niet zo lang’, antwoordde ik naar alle eerlijkheid. 

De leerling zei direct vriendelijk terug: ‘Dat dacht ik al te merken. U kent nog niet alle deuren hier’.

Inderdaad. Dit was mijn derde rondleiding op mijn nieuwe werkplek in het Frans Hals Museum in Haarlem. Naast alle kunstwerken leren kennen is de infrastructuur net zo uitdagend.

Die ochtend hadden mijn collega en ik te horen gekregen dat we niet via de gebruikelijke weg terug konden lopen, maar gewoon weer via de tegengestelde richting terug. Dit in verband met een fotoshoot in het museum.

Mijn hersenen ratelden in volle snelheid tijdens de wandeling terug door het museum met de groep pubers. Hoe moeilijk kan dat nou zijn om via de heenweg weer terug te gaan? Ja…. de deuren… die kende ik toen nog maar via één perspectief. 

Zoek en gij zult vinden dus. Ik kwam in een smalle gang die opeens van de andere kant dood leek te lopen. Waar was ik? Oh nee … toch een glazen deur aan de rechterkant!

We leren de leerlingen onder andere anders kijken. Nou, de tiener met het donkere haar die keek echt verder dan dat z’n glimmende vlechten lang waren. Wat een observatie.

Elke keer wanneer ik nu weer in tegengestelde richting loop, om wat voor reden dan ook, loop ik vastberaden naar het gangetje wat dood lijkt te lopen. Vol zelfvertrouwen doe ik de doorzichtige deur open en zie in gedachten de jonge leerling met een uitstekend observatievermogen weer voor me.

Elke keer als ik daar loop, werk ik er weer ietsje langer in het Frans Hals Museum. Of is dat een open deur?   

   

                                             

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan het eind van deze gang naar…waar is nou die deur?!