Spelen

Wat zijn uw herinneringen aan het schoolkamp? Lopen bij u ook nog de rillingen over uw rug?

Heel tevreden ben ik, dat ik dit schooljaar samen met mijn collega’s, daar een bijdrage aan heb mogen leveren.

Een week na de spooktocht vroeg een leerling van groep 8 verontrust: 

“Vond u het niet eng om daar alleen te staan?”

Over deze lieve vraag hoefde ik niet lang na te denken. Plezierige herinneringen kwamen naar boven.

In de week van de spookavond had ik de leerlingen verteld over, een vrijstaand pand in de omgeving van hun slaapplek. Voor het speciale effect had ik een speeldoosje mee ter ondersteuning.

Twee dagen later werd ik gedropt, als startpunt, op de plek des onheils. Die avond zou ik het vervolg vertellen over de bewoners daarvan.

Mijn collega’s zwaaiden me lachend na, met hun tot zombie geschminkte gezichten. Zij hadden zichzelf getransformeerd tot personages uit mijn verhaal. De stoet met wapperende gewaden stationeerden zich verspreid, in tweetallen over de route, door het dorp.

Daar stond ik dan alleen bij het pand, aan de rand van een doodlopende weg. Een paar meter verderop raasden auto’s voorbij, met felle koplampen over de provinciale weg. 

Groepje na groepje vertelde ik over het pand. Hoe de inwonende tweeling nooit meer is gezien, maar wel nog wordt gehoord. Geschreeuw en gekrijs kwam uit het slapende dorp, zodra de kinderen een confrontatie hadden met mijn inlevende collega’s.

Tussen de groepjes door was er nauwelijks gelegenheid om mezelf af te vragen of ik bang was.

Zodra ik de lichtgevende mobieltjes zag van de leerlingen, draaide ik al aan het inmiddels herkenbare schelklinkende muziekdoosje. 

De laatste groep smeekte me om mee te lopen als begeleiding.

Ik keerde me om naar het oude jachthuis.

De bewoner van het huis had een lampje laten branden:)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Egmond Binnen met collega’s bij “la Viola”