Toverdrankje

‘Een tijger kan toch helemaal niet praten ?!’ 

Dit zegt een leerling ongeloofwaardig, na het vertelde verhaal in de klas. Een leerling naast haar reageert met:

‘Misschien heeft hij wel een toverdrankje gedronken!’

Terwijl ze dit zegt, rollen haar ogen hoopvol in het rond.

Deze opmerkingen kwamen van twee leerlingen, nadat ik het Chinese verhaal vertelde over, hoe de zon is ontstaan. 

De moedige hoofdpersoon wil de constante warmte en het overvloedige licht verslaan. Hij heeft daarbij o.a. de snorhaar van een tijger nodig. Hij krijgt daarbij de hulp van zijn dappere vriendin.

Dit verhaal (en andere verhalen) vertel ik in de eerste pauze op school. Daar ben ik mee gestart sinds we weer per 11 mei met halve groepen zijn begonnen in het onderwijs.

Het praktische is dat ik het verhaal 2x kan vertellen aan 2 verschillende groepen van dezelfde klas. De reacties op de verhalen zijn, ondanks hetzelfde leerjaar, erg verschillend. Zo ook de spontane discussie of een tijger kan praten. Het is prettig om te constateren dat de leerlingen zich heel vrij voelen, in het geven van hun feedback. Ik krijg het (achteraf of tussendoor) ongeacht of ik er naar vraag of niet.

De reactie van de leerling dat de tijger een toverdrankje had gedronken, vind ik het meest typerende voor deze groep.

We willen blijven geloven. We willen dat het zo is, omdat het zo fijner is of wat dan ook.

Dat is ook het leuke aan verhalen vertellen. Je neemt jezelf en je publiek mee naar een wereld waar even alles nog kan en mogelijk is.

Ook al ken je de afloop of weet je dat het eigenlijk anders is gegaan.

Zo is het ook met de huidige crisis. We blijven vragen stellen. 

Uiteindelijk kijken we allemaal met elkaar reikhalzend uit naar het beloofde toverdrankje.