Vermist

Afgelopen donderdag lokte het winterse zonnetje mij overdag naar de Hout. Dat kwam goed uit, want ik had aldaar om 14.00 uur een afspraak met de voorzitter van de Vereniging Vrienden van de Haarlemmerhout.

Titi en ik troffen elkaar bij het kastje op pootjes, wat in de buurt staat van het statige pand waar la Place zijn smoothies en salades serveert.

In het donkergroene kastje hingen wat verbleekte en kromgetrokken folders. In datzelfde metalen kastje mocht ik de aankondiging van mijn Verhalenwandeling ophangen. Titi en ik vervingen de oude informatie voor de nieuwe informatie doordat zij de deurtjes kon openen met …de sleutel.

Een wanhopige dierenvriend had voorop de glazen plaat met tape een A4-tje gehangen met de vermissing van zijn Roemeense hond.

Na de metamorfose van het kastje volgde een ware fotoshoot. Ik had mij daar niet op voorbereid, maar toonde enthousiast mijn haren getooid in een vlotte knot. We bedachten dat ik voor het A4-tje zou gaan staan, zodat de aandacht zou gaan naar de poster en de flyer van de Hout.

Na afloop bekeken we de foto’s en zagen dat er boven mijn stoere knot het woord: VERMIST stond. Al lachend en grappend drukte Titi op delete van haar camera.

Dat zou toch wat zijn; dat ik als verhalenverteller in de Hout in het donker de weg zou kwijt raken tijdens de wandeling?! De hout is inderdaad heel verrassend in het donker ook al heb ik van tevoren de route bepaald en vele malen gelopen.

Dat laatste heb ik wel in nabijheid van mijn lief gedaan. We kwamen toen naast fietsers ook hondjes tegen met de meest creatieve “glow in the dark“ halsbanden.

Hun natuurlijk lichtgevende ogen vind ik altijd het spannendst. Vooral als deze gepaard gaan met een enorme snelheid richting mijzelf. Ik kan dan zo hard gillen dat ik zeker niet vermist raak:)

Tekening: Indy Humpig