Verwondering

Hoezo?! 

Dit wilde ik antwoorden met een onnozele frons. In plaats daarvan hield ik mijn gezicht wijselijk in de plooi.

Een kleine bebrilde mevrouw had zojuist tegen mij gezegd:

‘Hij is je aan het promoten. Straks krijg je allemaal slimme mensen achter je aan.’

Ik bevond mij samen met andere geïnteresseerden in het Teylers, museum van de verwondering.

Met een plastic deelnemers bewijs wachtte ik, net als de anderen, op de start van de rondleiding door het museum.

Ik was met de fiets gekomen, vergezeld van een prettig zonnetje en een verkoelend briesje. Deze zomerse dag leende zich uitstekend voor mijn zwierige lichte outfit. Ooit had ik deze kleding gebruikt voor een vertelling tijdens een zomerfestival. Zonde om het te laten verpieteren in de kast.

Tussen de donker geklede mensen kwam een heer in pak naar mij toe en zei hartelijk:

‘Dat een vrouw zich zo kan kleden. Wat een mooie dame.’

Ik voelde me gevleid dat hij het tegen mij had en bedankte hem. Vervolgens liet hij het verschillende anderen mensen ook weten hoe hij over mij dacht. Een beetje ongemakkelijk hoopte ik dat de rondleiding snel zou starten. 

Toen volgde de opmerking van de kleine bebrilde dame.

‘Hij is je aan het promoten. Straks krijg je allemaal slimme mensen achter je aan.’

Een gruwel beeld van het sprookje ‘Zwaan kleef aan’ doemde bij mij op. 

Tegelijkertijd dacht ik na over wat deze dame met haar opmerking bedoelde. Probeerde ze grappig te zijn? Of meelevend? Vond zij mij er dom uitzien? Gunde zij mij nog meer fijne vrienden?

Ik schudde al deze opkomende gedachten maar van mij af. 

Later liep ik in ganzenpas, net zoals in het sprookje, achter de mensen aan. 

Kennis werkt als een magneet op mij. Ik kan er geen genoeg van krijgen.