Voorhout

In de witte touringcar, gevuld met verveelde tieners, schalde barokmuziek. De rillingen liepen over mijn rug door deze klassieke klanken, die snerpend mijn gehoor binnen kwamen. Waarom kon mijn cassettebandje met Tröckener Kecks muziek niet op? 

Mijn leraar Nederlands had een excursie georganiseerd naar Den Haag. Dit in het kader van onze algemene ontwikke­ling, schat ik zo in.  We waren  bezig in de les met… ja met wat eigenlijk? Vast iets met literaire schrijvers:) Wat heb ik nou onthouden, naast die overheersende barokmuziek? 

Wat heeft zo’n indruk gemaakt, dat ik er met plezier aan terug denk, als ik in Den Haag ben?

 

Dat was toch zeker dat moment waar ik destijds mijn schouders voor ophaalde. De leraar stapte uit de bus en wij sjokten achter hem aan. Hij spreidde zijn armen op het Lange Voorhout en zei zoiets van “Jongens en meisjes wat een memorabele lindelaan! Al die mensen (hij bedoelde waarschijnlijk wat historische culturele karakters) die hier gelopen hebben. Voel dat eens even!”

Ik zie hem nog staan met zijn blije gezicht op die laan gevuld met lindebomen.

En verdomd. Elke keer als ik in de buurt ben van het Lange of Korte Voorhout wil ik er even over wandelen en… voelen.

Laatst ook. Ik was iets te vroeg voor een Masterclass in het nabij gelegen chique hotel des Indes. De laan met linden trok direct mijn aandacht, ondanks de grauwe lucht.  Ik wilde even de ruimte en de geschiedenis voelen. Nu ook mijn eigen geschiedenis.

Na de Masterclass in het hotel was het inmiddels donker geworden buiten. De zwarte lantaarns brandden langs de open lange laan. Ik had me er al op verheugd om ook even in het donker de plek te betreden. Trouwens, heel goed te doen in stilte:)

 

Het Lange Voorhout in de herfst overdag en in het donker.

Masterclasses: www.witkampevents.nl