Wonder

Sommige vragen roepen direct andere vragen op.

Zo ook de vraag die mij werd gesteld, bij het naar binnen gaan van het Adelbertusklooster:

“Hoort u ook bij deze groep?”

De gastvrouw nam mij scherp op, terwijl ze de kloosterdeur openhield. De andere gasten had zij al vriendelijk toegeknikt.

Met een vastberaden stap naar voren, en een ontspannen glimlach antwoordde ik vol enthousiasme: “Ja!”

In die paar seconden vroeg ik mij af:

1 Ik mag toch wel naar binnen?

2 Waarom zou ik niet bij deze groep horen?

Op de eerste vraag inspecteerde ik mijzelf eens goed: schone vrolijke zomerjurk, blauwe gepedicuurde nagels en glimmende getinte benen. Ik schatte mijzelf verzorgd in. Niets meer aan doen.

Op de tweede vraag bedacht ik mij dat de meeste groepsleden elkaar nog niet kenden. Daar zou na dit zonnige weekend wel verandering in komen, verwachtte ik.

Ik liet mij niet ontmoedigen door de ietwat bijzondere openingsvraag. Deze rustige omgeving wilde ik inzetten om na te denken over verhalen en het schrijven daarvan.

Tussen de mensen van de groep ontstond al snel een prettige klik. We wandelden met elkaar, in de lentezon, naar het nabij gelegen Adelbertuswater. Ieder op zijn eigen manier: met wandelstok, met rollator of met losse handen. 

Bij de wonderlijke bron aangekomen, werd mij gevraagd om het verhaal over deze plek te vertellen. Aangenaam verrast door de nieuwgierigheid, vertelde ik over de legendarische monnik.

We zaten met elkaar rondom de metalen pomp op het muurtje. Aan het einde van het verhaal moedigde ik iedereen aan, om ook een slok van het verfrissende geneeskrachtige water te nemen. 

Al grappend over het water gingen we terug.

Op de laatste dag ontvingen wij van een van de broeders de afscheidswoorden:       

“Blijf u verwonderen”

Zou de gastvrouw dit ook bij binnenkomst bedoeld hebben?

 

Foto bij de Adelbertusput: Eveline