Kennismaking Topstukken

‘Gezellig!’

Dat was het antwoord op mijn vraag:

‘Wat onthoud je van deze rondleiding in het Frans Hals Museum.’

De jongen die had geantwoord had zich op een stoel genesteld in de binnentuin van het museum. De nazomer liet het toe om af te sluiten in het zonnetje. 

Zijn lange benen had hij gedrapeerd over een tafel. Hij sprak met een glimlach met daarboven zijn zorgvuldig gestylde pony. Die was wel helemaal in de stijl van de techniek van Frans Hals: een losse toets. Als kijker denk je ‘dat is makkelijk’, maar eigenlijk heeft het heel veel aandacht gekregen.

Zojuist had ik mijn eerste dag voor de Topstukkentour beëindigd. Dat de scholier de rondleiding gezellig had gevonden vatte ik op als een compliment. De docenten van de middelbare school hadden al aangegeven dat dit voor de havisten hun kennismakingsweek was. Vandaag bezochten ze het museum en morgen gingen ze poldersporten.

Ik zei dan ook tegen de jongeling: 

‘Wat fijn! Dan is het geslaagd geweest. Een interessante en gezellige kennismaking met je klasgenoten.’ 

De voorzichtige tieners hadden zich heel betrokken opgesteld bij de rondleiding. Samen kijken, samen overleggen en samen delen. De tweede rondleiding had ik aangepast na de inside information van een docent:

‘Het is hun eerste dag. Veel vinden het lastig om wat in de nieuwe groep te zeggen.’ 

Wat is het dan leuk om de volgende klas met elkaar te laten praten in groepjes over o.a. door wie ze geschilderd willen worden.

Een leerlinge verklaarde bij het latere werk van Hals:

‘Hij schildert die mensen echt oud, omdat Hals ook wel wist toen hij zelf ouder was dat imperfectie oké is’

‘Wauw!’, dacht ik. 

Hoe dan ook was het ook gewoon: ‘Gezellig!’

Of misschien was het ook gezellig, omdat het allemaal niet zo perfect hoefde te zijn.